Shkrimtar: Brikena Qamaj
Recitues: Rozi Kostani

Të është bërë zakon,

më puth te cepi i buzës e ikën pa menduar ëndrrën time të lënë gjysmë

Jam i sigurt se diku fshihesh pas kësaj e më sheh

si prek me gishta zhuritjen e puthjes sate,

si ndjek me shqisa aurën tënde,

si zgjas duart të arrij “prekjen e zotit”

e të krijoj gjithçkanë pas kësaj.

Vjen gjithherë e njëjta,

e njëjta lojë,

prekje,

puthje,

ikje,

sepse kështu ke zgjedhur të duhemi

ethshëm,

dhimbshëm,

pafundshëm,

me zjarrin që ia pasojmë njëri-tjetrit

në sy,

buzë,

duar,

me lotin që mëkojmë

ikjen,

pritjen,

mallin

Si rrëfimi i një përralle të moçme që zgjat

orë?

ditë?

shekuj?

në pritje të një fundi të zakonshëm përrallor

“dhe ata jetuan të lumtur!”