Shkrimtar: Bledi Trebicka
Recitues: Alfred Trebicka

Ndonjëherë më duket

sikur jemi lëngata binjake

që flenë me të njëjtën psherëtimë .

Ose,dua të besoj

që nuk të bindet malli,as ty.

Kur zgjohem, të gjej

më të ndritshmen ndër yje,

në anën e një largu,

veshur me buzëqeshje.

E shija jote më derdhet syve.

Marr copëza ëndrre

nëpër duar,

dal udhëve të ftohta të mëngjesit

me të vetmen pikë të ngrohtë në kokë,

të thënën tënde

“Kemi të njëjtën nevojë

për dashuri…” ,

si shkëndijë për të ndezur

sërisht shpresën.

Më kanë dështuar të gjitha

përpjekjet

për të të urryer aftësinë,

të krijosh stuhi.

Puth acarët me buzët fshikur ,

pa mundur t’i shpjegoj dot vetes

udhën që zgjedh ti,

memece e bukur!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *