Shkrimtar: Arbër Ahmeti
Recitues: Rozi Kostani
E mora me pasion kryqëzimin
Më duhej trupi yt për të shkëlqyer në këtë zeje
përvëluese
I varur në kryqin tim pa gozhdë
Puthitur për lëkurën tënde të roztë
Kishte sy të panumërt nëpër terr, që n’a shihnin
sy që kishin humbur kafkat, e ty të merrnin për diell, aq dritë kurrë s’kishin parë!
Qe ferr a terr?
Jetonim si iriqë në ferra!
Kishte edhe të kënaqur, Sokrat të rrallë
E shumë derra!
Migjenin ia faturonim së shkuarës, Mbretit
ne jetonim të ardhmen që kurrë s’vinte
Si mesazhet e marinarëve të mbytur
Në shishet e hedhura detit!
Veç ty të kisha si burim drite
E një planet që s’bënte shumë zhurmë kur rrotullohej
e mbaja në xhep
për ta shfletuar bashkë
Ia shihnim vizatimet naive me pemë, zogj e qiell e njerëz
Mësuesi i trembur n’a thoshte se edhe Skenderbeu ka qenë marksist!
Miladini komunist
Mos harroni shallin e pionierit n’a porosiste:
e mbante edhe shoku Mao gjatë marshimit të madh!
Madje edhe Lenini trupvogël
Asgjë nuk ishim
As dushk
As gogel
Veç gjuha jote në gojën time
Ka ëmbëlsuar fëmijërine
Tjerat ishin helm, vrer
Ti me fale një ëndërr një shpresë
Si litar drite për tu ngjitur deri
Në folenë e një zogu
Nga ku mund të shihja një kopsht me yje
Plot flutura lule e kryqe të vogla varur mes gjinjsh të bardhë
me mahnitjen e burrit që dëgjon jazz e sheh dritë për herë të parë
Ti më the se
Zogjtë me këngën më të bukur i mbyllin në kafaz!
Ndaj e mbylla gojën
Ti je dëshpërimisht e domosdoshme!
Si fryma
Si vrapimi i kuajve
Mos hidh rrënjë globi im
as mos u rrotullo!
Le të jemi një gabim i vogël kozmik!
Nga dashuria me mua
Ke lindur libra
Një bibliotekë
Kromozomet e mia janë shkronja
Pasioni për t’u kryqëzuar
Vinte nga bibla
Nga libra
Liria jepte shenja
Si prushi nën hi
Çfar është për tu djegur
Do digjet qoftë edhe
Notre Dame de Paris